ฉันนั่งมองฟ้าและภาวนากับดวงดาว
ทุกครั้งที่ใจอ่อนล้าฉันเดินมาไกลจนเพียงนี้
เวลาเดินช้าฉันถามตัวเองมึงไหวเปล่า
ก็ลองกันดูสิวะจำไม่กลับไปจนกว่าได้ดี
ตอนเจอปัญหาขอแค่มีเธออยู่ข้างกาย
ต้องมีสักวันซินะที่ฉันจะเดินไปสุดเส้นชัย
ฉันภาวนาโลกอย่าใจร้ายกับฉันบ่อย
ก็ทุกวันเวลาฉันยังศรัทธากับความฝัน
หยิบกระเป๋ามาคว้าและพร้อมจะออกเดินทาง
เข้าสู่ในเมืองหลวงไปตามฝันเอางาน
เบื่อในชีวิตไอ้เรื่องต่างๆ นานา
คิดถึงทุกรอยยิ้มและสายหมอกจางจาง
ฉันท่องไว้ในใจถ้าไม่เด่นไม่ดังถ้าไม่รวยถ้าไม่ปัง
ไม่ถึงฝันจะไม่หันกลับไปมอง
มันไม่สำคัญว่ากูเจอไรทั้งนั้น
เพื่อทุกคนอยู่ข้างหลังกูต้องอดเเละต้องออม
กูยังต้องออม
ฉันนั่งมองฟ้าและภาวนากับดวงดาว
ทุกครั้งที่ใจอ่อนล้าฉันเดินมาไกลจนเพียงนี้
เวลาเดินช้าฉันถามตัวเองมึงไหวเปล่า
ก็ลองกันดูสิวะจำไม่กลับไปจนกว่าได้ดี
ตอนเจอปัญหาขอแค่มีเธออยู่ข้างกาย
ต้องมีสักวันซินะที่ฉันจะเดินไปสุดเส้นชัย
แค่คนธรรมดา แค่เศษฝุ่นข้างทาง
300 กิโลเมตรที่ต้องจากบ้านมา
ทำงานกับคนที่ไม่รู้จักหน้าตา
รู้ว่าแค่ห้ามป่วย ห้ามเจ็บ ห้ามลา
สิ่งเดียวที่กลัวก็มีแค่การว่างงาน
ตอนนี้เหนื่อยหัวใจแต่ไม่มีใครห้ามปราม
ฉันต้องทำยังไงถ้าไม่มีเธอข้างกาย
และมันจะไปมีค่าอะไรกับสิ่งที่เคยสร้างมา
ต่อให้ถูกหมาเมิน
บอกกับเป้าหมายว่าฉันจะไปหาเธอ
สักวันฉันคงหาเจอ
อาจจะเห็นไม่ชัดมันมีบางคนที่ไม่ได้พัก
ทุกวินาทีเพราะคนที่รักกูต้องทำงานหาเงิน
เพราะความสับสนมันทำให้คนมันล้า
อยากให้รู้ว่าคนบนดินมันคิดถึงคนบนฟ้า
แต่ก็ต้องทำให้มากที่สุดในก่อนที่กูจะตาย
ไม่ว่ายังไงพวกคนที่บ้านกูต้องได้อยู่สบาย
ฉันนั่งมองฟ้าและภาวนากับดวงดาว
ทุกครั้งที่ใจอ่อนล้าฉันเดินมาไกลจนเพียงนี้
เวลาเดินช้าฉันถามตัวเองมึงไหวเปล่า
ก็ลองกันดูสิวะจำไม่กลับไปจนกว่าได้ดี
ตอนเจอปัญหาขอแค่มีเธออยู่ข้างกาย
ต้องมีสักวันซินะที่ฉันจะเดินไปสุดเส้นชัย